Τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου δεν είχαμε μάθημα. Γιορτάσαμε την πανελλήνια μέρα σχολικού αθλητισμού με θέμα «Νιώσε τη χαρά της άθλησης χωρίς το άγχος της νίκης και το φόβο της αποτυχίας: Αθλητισμός- Δικαίωμα για όλους».
Αξιοποιήσαμε κάποιο από το ακόλουθο υλικό:
- Το κεφάλαιο 9 από το βιβλίο Φυσικής Αγωγής της Ε΄ και της Στ΄τάξης. Πατήστε εδώ για να το δείτε.
- Από το Ανθολόγιο της Ε΄και Στ΄τάξης το κείμενο «Ο Θωμάς». Το βρήκαμε και σε βίντεο
3. Όπως ξέρουμε στη φετινή διοργάνωση του EURO νικήτρια ήταν η Πορτογαλία. Μετά τον τελικό με τη Γαλλία ένας Γάλλος φίλαθλος κλαίει για την ήττα της ομάδας του. Δείτε τι κάνει ένας μικρός Πορτογάλος.
4. Εδώ στους Ολυμπιακούς του Ρίο, ο δεύτερος, βοηθάει τον πρώτο, που είναι αδερφός του να τερματίσει.
5. Νίκι και Άμπι. Ολυμπιακοί αγώνες Ριο 2016 (Άρθρο από την ιστοσελίδα http://sports4.gr/nikki-hamblin-hug-life/)
Η δεύτερη προκριματική σειρά, στα 5000 μέτρα γυναικών βρισκόταν στους 4 1/2 γύρους πριν το τέλος της, όταν η Nikki Hamblin από τη Νέα Ζηλανδία σκόνταψε, η Αμερικανίδα Abbey D‘Agostino δεν πρόλαβε να σταματήσει, έπεσε πάνω της και τραυματίστηκε και τότε συνέβη αυτό. Που το λες και μια από τις μεγαλύτερες στιγμές των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων.
Ομολόγησε πως «έμεινα για λίγο πεσμένη, σκεφτόμουν ότι είχα άλλους 5-6 γύρους, για να τερματίσω. Θα ήταν μοναχικοί αυτοί οι 5-6 γύροι» όταν αισθάνθηκε ένα χέρι στην πλάτη της και άκουσε μια φωνή να της λέει «έλα σήκω, πρέπει να τελειώσουμε τη δουλειά μας». Ήταν η D‘ Agostino, η οποία δεν μπορούσε καλά καλά να σταθεί όρθια. Είχε τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο. «Σκέφτηκα πως είχε δίκιο. Είμαστε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα αργούσα λίγο, αλλά θα έφτανα στο τέρμα. Δεν φεύγεις από την πίσω πόρτα στους Ολυμπιακούς, για κανένα λόγο.
Είμαι ευγνώμων στην Abby, για την προτροπή της. Αυτό το κορίτσι είναι η ενσάρκωση του Ολυμπιακού πνεύματος. Ήταν η πρώτη φορά που τη συναντούσα. Δεν είναι απίστευτο; Ανεξάρτητα από την κούρσα και το αποτέλεσμα, αυτή είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτό το άγγιγμα στην πλάτη και το «έλα σήκω,«. Αν καταφέρω να της δώσει πίσω το 1% αυτού που μου πρόσφερε, θα είναι εκπληκτικό. Μου έλεγε «δεν ξέρω αν μπορώ να τρέξω, δεν μπορώ να βάλω βάρος στο γόνατο, αλλά εσύ συνέχισε«.
Δεν το έκανε. Έμεινε δίπλα της και τερμάτισαν μαζί. Αγκαλιάστηκαν και μετά η D‘ Agostino αποχώρησε με αμαξίδιο. «Όλοι θέλουν να κατακτήσουν ένα μετάλλιο, αλλά όσο απογοητευτικό και αν είναι, οι Αγώνες είναι πολλά περισσότερα. Για παράδειγμα, είναι η κατανόηση που έχουμε μεταξύ μας για όλη την προσπάθεια που έχουμε κάνει. Ναι, μπορώ να πω ότι σήμερα απέκτησα μια φίλη. Όταν σε 20 χρόνια με ρωτήσουν για το Ρίο, αυτή την ιστορία θα πω. Η Abby είναι η ιστορία μου«.
7dimreth.wordpress.com 